TRASY ROWEROWE WOKÓŁ STARGARDU
zjeżdżone i opisane przez Mirosława Mazańskiego -TPS i Stargardzkie Porozumienie Rowerowe
tel. 608 349 275 e-mail:
Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć.
Trasa 1 - czerwona
Stargard – Lipnik – Zieleniewo - Grzędzice – Stargard
|
Stargard położony jest dokładnie 15 stopni na wschód od południka zerowego, przebiegającego przez przedmieście Londynu-Greenwich. Stanowi to dokładnie 1 godzinę różnicy między astronomicznym czasem londyńskim a środkowo-europejskim przyjętym w Polsce i krajach sąsiednich.G łaz ustawiony został przez Niemców w okresie międzywojennym.Nad obeliskiem umieszczona została miniatura siatki geograficznej, a na metalowej płycie przytwierdzonej do głazu umieszczono napis informacyjny. Osiedle jest to dawny XIX wieczny folwark. Zachowały się tu: pseudoklasycystyczny murowany dwór, przebudowany w 1922 roku, a także park podworski i zabudowania folwarczne z początku XX wieku. Skrzyżowanie z drogą w kierunku Kunowa. Jest ono olbrzymim zbiornikiem wodnym, jego zasoby wynoszą ok. 7 mld m³ wody. Jezioro ma kształt wydłużonej rynny o długości 15,5 km, powierzchni 36,8 km², średnia głębokość wynosi 18,7 m, maksymalna 43,8 m (największa kryptodepresja w Polsce – 29,8 m p.p.m.) Linia brzegowa jest słabo rozwinięta, ciągnie się na długości prawie 39 km. Brzegi w większości są niskie, prawie bezleśne, a w pd. części bagniste. Przez jezioro przepływa rzeka Płonia łącząca je z jeziorem Dąbie. W średniowieczu poziom lustra wody był znacznie wyższy, gdyż w końcu XII w. cystersi z Kołbacza spiętrzyli jego wody o ok. 2,5 m, budując zastawy młyńskie na odpływie Płoni z Miedwia. Spowodowało to zalanie niżej położonych terenów i połączenie się obecnych jezior: Będgoszcz, Płoń i Miedwie w jedno. Obniżenie wód jeziornych do obecnego stanu nastąpiło dopiero w 2 poł. XVIII w., podczas prowadzonych tu prac melioracyjnych. Na uzyskanych wówczas obszarach założono nowe osady rolnicze. Miedwie jest terenem gospodarki rybackiej. W wodach jeziora żyje wiele gatunków ryb, m.in. sielawa, szczupak, okoń, leszcz, węgorz, a także słynna sieja miedwiańska . Na jeziorze żyją liczne gatunki ptactwa wodnego, wśród których na szczególną uwagę zasługuje wąsatka. Zieleniewo wraz z sąsiednim Morzyczynem tworzy największy ośrodek wypoczynkowy na obszarze całego śródlądzia szczecińskiego (ok.300 miejsc noclegowych). Są miejscem wypoczynku weekendowego dla mieszkańców Stargardu i Szczecina, a także znanym w kraju ośrodkiem żeglarskim. Pierwsze obiekty i urządzenia wypoczynkowe (pensjonaty, restauracje, przystanie wodne) powstały tu na przeł. XIX i XX w., a rozbudowano je w okresie międzywojennym. Zniszczone znacznie w okresie II wojny światowej, zostały odbudowane; jednocześnie wybudowano tu wiele nowych ośrodków. Zajmuje ona znaczną część Niziny Szczecińskiej. W okolicznych lasach rośnie latem duża ilość grzybów przystosowanych do siedlisk podmokłych, jak maślaki, kozaki, opieńki. Borowiki można spotkać na terenach nieco wyżej położonych i względnie suchych. Przez Puszczę Goleniowską płynie rzeka Ina, która tworzy tu wyjątkowo malowniczy odcinek. Droga jest dość uciążliwa, ze względu na piaszczyste tereny przez które prowadzi. Jest to typowo okolnicowa wieś leżąca wokół jeziora-oczka polodowcowego. Nad jeziorem znajduje się zabytkowy kościółek zbudowany z granitu i cegły. Wewnątrz zachowana późnogotycka polichromia ludowa z XV w., zaliczana do jednych z najstarszych i najcenniejszych malowideł ściennych na Pomorzu Zachodnim (odkryta w 1912, odrestaurowana w 1954). Przedstawia ona 33 sceny biblijne. Ponadto w kościele krucyfiks i krata żelazna z XV w., zabytkowe tabernakulum w ścianie prezbiterium; przy wejściu do kościoła granitowa chrzcielnica z XIII w. Sama wieś jest schludna i czysta. W ostatnich latach powstało tu wiele nowych domów, osiedla się tu wielu mieszkańców Stargardu i Szczecina. Trasa 2 - niebieska Stargard – Lubowo – Rogowo – Żarowo – Grzędzice – Stargard Są tu złożone szczątki żołnierzy poległych w obu wojnach światowych. Cmentarz został założony w 1914 r., w celu grzebania tam zmarłych jeńców armii rosyjskiej w czasie I Wojny Światowej. Z biegiem czasu zaczęto chować tam żołnierzy innych narodowości: Serbów, Rumunów i Portugalczyków. Razem liczba pochowa- nych jeńców z okresu 1914-18 wynosi 95. Z okresu II Wojny Światowej znaleźli tam miejsce ostatniego spoczynku jeńcy różnych narodowości przebywający w Stalagu IID Stargard oraz Oflagu II C Woldenberg (Dobiegniew). Według niepełnej ewidencji, do końca wojny pochowano tam 369 jeńców, w tym: 56 polskich; 68 francuskich; 13 marokańskich; 7 angielskich; 22 włoskich; 15 belgijskich; 55 jugosłowiańskich; 132 radzieckich; 1 holenderski. Około 1950 r. część zwłok jeńców została ekshumowana przez rodziny do Anglii, Francji i Włoch. Po wojnie chowano tam żołnierzy radzieckich, których groby były rozproszone na terenie powiatów stargardzkiego, choszczeńskiego i pyrzyckiego. Obecnie spoczywa tu ok. 5000 żołnierzy. Po przejechaniu ok. 600 m wyjeżdzamy z lasu. Dalej droga prowadzi przez łąki i pola; po prawej ręce widać wstęgę rzeki Iny (opis: Trasa 5) Ta wieś od XV wieku stanowiła własność Stargardu. We wsi kościół pod wezwaniem Świętej Rodziny wybudowany z kamienia i cegły w 1912 roku na miejscu poprzedniego z XV wieku. Najcenniejszym elementem wyposażenia kościoła był gotycki tryptyk z XV w.(obecnie w zbiorach Muzeum w Stargardzie), wykonany z drewna lipowego. Ołtarz został zastąpiony w 1715 r. przez ołtarz wykonany w stylu barokowym przez Bartłomieja Frantza. Do kościoła przylega dzwonnica o konstrukcji drewnianej, powstała w XVIII wieku. Po zwiedzeniu kościółka opuszczamy wieś i udajemy się w dalszą drogę, w kierunku Rogowa. Na końcu wsi przecinamy nasyp po dawnym torowisku wąskotorowym (6,10 km trasy). W jej północnej części zachował się zdewastowany dwór z końca XIX wieku i niewielki park. Na jego terenie znajduje się duży głaz – pomnik poświęcony mieszkańcom wsi, poległym w I wojnie światowej. Do 1945 roku we wsi wznosił się kościół o konstrukcji ryglowej. Za przystankiem PKS-u skręcamy w lewo i po przejechaniu ok.200 metrów, dojeżdżamy do drewnianego mostku na Inie. Dalej polną ścieżką jedziemy przez dolinę rzeczną. Po przejechaniu ok.800 m, docieramy do asfaltowej drogi Stargard-Goleniów. Położona jest na stromym zboczu doliny Iny, po lewej jej stronie. Jest to owalnica, przez środek której biegnie droga. W środku wsi stoi granitowy neoromański kościół z granitowych ciosów o różnych barwach z początku XX w.; jest on otoczony kamiennym murem z XV w., w murze bramka ostrołukowa z XV wieku. W zachodniej części wsi na terenie byłego cmentarza został ustawiony na postumencie pomnik-głaz poświęcony byłym mieszkańcom wsi poległym na frontach I wojny światowej. Skręcamy w prawo, droga ostro pnie się pod górę. Po ok. 250 metrach jesteśmy na szczycie wału drumlinowego, skąd w lewo rozciąga się piękny widok na Stargard. Okrążamy jeziorko i skręcamy za kościołem w lewo. 14,00 km - Przejazd kolejowy w Grzędzicach. Trasa 3 - brązowa Stargard – Strachocin – Dolina Krąpieli – Pęzino – Ulikowo – Stargard Przez Bramę Wałową wyjeżdżamy poza obręb Starego Miasta. Po 100 metrach skręcamy w prawo w Aleję Spacerową i jedziemy wzdłuż Iny. Przecinamy ul. Kazimierza Wielkiego i przez park jedziemy do ul. Jagiellońskiej. W lewo do Strachocina, zaś przez most – w kierunku pól nad rzeką Iną i dalej do Witkowa. Udajemy się w lewo. Droga prowadzi cały czas wzdłuż Krąpieli, która wije się w swym biegu. Na portalu szachownica, prawdopodobnie znak średniowiecznej strzechy budowlanej oraz krzyż joannicki. Przy placu przykościelnym częściowo zachowały się kamienne mury. Za kościołem skręcamy w prawo. My jedziemy prosto, lekko pod górę i po przejechaniu 150 m, jesteśmy na szczycie wzniesienia. Stąd rozciąga się piękna panorama Stargardu Dolina rzeki jest głęboka, o stromych zboczach osiągających do 30 metrów; na zakolach zbocza są strome a nawet urwiste. Kręty bieg rzeki znaczy cały szereg pętli i zakoli. Spadek Krąpieli jest duży, na dnie doliny i koryta rzecznego znajduje się dużo głazów i kamieni. Koryto jest wąskie o zmiennym nurcie. Ze zboczy doliny wycieka cały szereg źródeł zasilanych przez wody z rozciętych warstw wodonośnych. W dolinie Krąpieli rośnie bujna roślinność, w drzewostanie przeważają gatunki liściaste, od olchy, osiki, brzozy do wiązu, dębu i grochodrzewu. Odcinek Krąpieli od Strachocina do Pęzina zaliczany jest do najciekawszych rezerwatów krajobrazowych. Niestety piękne krajobrazy są zmącone widokiem dzikich wysypisk śmieci w dolinie rzeki. Po odpoczynku jedziemy dalej. Cofamy się i po przejechaniu 200 m, skręcamy w prawo w kierunku Ulikowa. Podjazd jest dość męczący, lecz po 300 metrach nasz wysiłek jest wynagrodzony wspaniałymi widokami okolic. Początki wsi sięgają późnego średniowiecza. Do 1569 roku była własnością klasztoru Cystersek z Marianowa. Po rozwiązaniu zakonu przeszła w ręce książęce. Od XVII w., własność skarbu państwa pruskiego. W środku wsi wznosi się XV wieczny kościół, zbudowany na planie prostokąta z kamieni narzutowych. Nie posiada wieży, od jego zachodniej strony dobudowano kruchtę. II wojnę światową przetrwał w niezłym stanie, by po kilku latach popaść w ruinę. W latach 90-tych XX wieku został odbudowany z inicjatywy mieszkańców wsi i wyświęcony p.w. Narodzenia NMP. Całość terenu otoczona jest kamiennym murem. Z innych obiektów, godne uwagi są: dwukondygnacyjny pałac z 1855 r., murowany spichlerz z końca XIX w., stajnia - wozownia, oraz owczarnia z lat 20-tych XX wieku. Wieś znana już w średniowieczu jako lenno rodu von Weddel. Pośrodku owalnicy wznosi się XIII wieczny kościółek, pw. Św. Maksymiliana Kolbe,zbudowany z kostki granitowej. Po 1945 roku był częściowo zrujnowany, w 1980 r. został odbudowany. Jest to świątynia salowa, bez wieży, z dobudowaną zakrystią od strony południowej. Brakujący wschodni szczyt wzniesiono z cegły, przywracając mu wygląd i dekoracje XIX wieczne. Z obiektów gospodarczych, zachowały się: fragmenty gorzelni z 1921 r., spichlerz z lat 1920-30, obora i owczarnia z końca XIX w., oraz pałac w stylu neorenesansowym z 1859 roku z tarasem widokowym i wieżą narożną, przykrytą hełmem. Po zwiedzeniu wsi, skręcamy w prawo w kierunku Stargardu. Dalej jedziemy wzdłuż drogi krajowej nr 10. Należy zachować szczególną ostrożność, ze względu na duży ruch samochodowy. W pobliżu skrzyżowania po obu stronach drogi widoczne są skupiska wysokich (do 15 m.) pagórków. Są to pagórki polodowcowe określane nazwą moren martwego lodu, ponieważ tworzyły się w okresie zamierania mas lodowych. Trasa 4 - zółta Stargard – Kunowo –Osiedle Giżynek – Stargard W tym miejscu w październiku 1939 r. został usytuowany Stalag IID, jeden z wielu obozów jenieckich istniejących na Pomorzu. Początkowo jeńcy umieszczeni byli w namiotach, wykorzystywano ich do prac rolnych. W I 1940 r. zarządzono budowę ok. 30 baraków jenieckich. W ciągu następnych lat zmieniała się liczba jeńców i ich skład narodowościowy. I tak np. 1.04.1943r. liczba więzionych żołnierzy wynosiła 36.475. W latach następnych jeńcy pracowali w dalszym ciągu w rolnictwie jak również przy budowie autostrady łączącej Berlin z Królewcem, czy w stoczni szczecińskiej. Na skutek panujących w stalagu wyniszczających warunków i zimna, wielu jeńców zmarło z wycieńczenia i głodu. Część z nich została pochowana na cmentarzu przy ul. Reymonta. W lutym 1945 przed nadejściem frontu obóz ewakuowano na wyspę Rugię. Świadczy ono jak najgorzej o mieszkańcach wywożących tu gruz, stare opony czy inne nieczystości. Pora by osoby odpowiedzialne za porządek w mieście czy gminie, przyjrzały się temu „rezerwatowi piękna” i podjęły stosowne decyzje. Jest to wieś w kształcie owalnicy. Badania wykazały, że osada mieszkalna istniała już w epoce neolitu. Kościół pod wezwaniem Matki Bożej Królowj Polski został zbudowany w XVI w., przebudowany w XVIII w. Posiada wysoką kamienno-ceglaną wieżę krytą gontem. Strop kościoła wykonano z drewna. Zdobią go gzymsy i herby szlacheckie rodzin von Meichen i von Wenden. Wnętrze jest bogato wyposażone; min. barokowa ambona z drewna, płyty nagrobne znacznych osób, barokowy ołtarz , malowidła czy kute elementy. W płn. części wsi neoklasycystyczny dwór(dom nr 53), zbudowany na planie litery L. Ponadto we wsi szachulcowa chałupa nr 17 z przejazdem bramnym, zbudowana w 1 poł. XIX w. i chałupa nr 20 szachulcowo murowana, z 2 poł. XIX w. Po odpoczynku, wracamy na tę samą drogę, którą wjeżdżaliśmy do wsi. Trasa 5 - zielona Stargard – Klępino – Grabowo – Kiczarowo – Stargard Najważniejsze miejscowości położone nad Iną to Krzemień, Recz, Stargard, Goleniów. We wsi na uwagę zasługuje zabytkowy kościół z drewnianą wieżą. Obok rośnie cis a w parku stary dąb o obwodzie 5m. Udajemy się dalej na północ poprzez szereg dużych zagłębień terenowych. Przed nami wieś Kicko o charakterystycznej zabudowie, z domami zwróconymi szczytem do ulicy. W środku wioski zabytkowy kościół z XV w. z cennym wyposażeniem wnętrza. Przed kościołem dzwonnica, romańska kropielnica z wapienia i stare lipy. Wały ozowe zbudowane z piasków i żwirów usypały wody w szczelinach lodowcowych; materiał ten z kolei został wymieszany na skutek nacisku krawędzi lodowych, co widoczne jest o odsłonięciu przy drodze. Warstwy piasku i żwirów postawione są pionowo, zamiast leżeć poziomo zgodnie z działalnością wody. Wały ozowe porośnięte są żarnowcem, rokitnikiem i roślinami nie wymagającymi żyznej gleby i większej wilgotności. Po prawej stronie widać duży, kamienny krzyż o wysokości 2,76 m, wykuty z jednej bryły wapienia. Na krzyżu od strony wschodniej wyryte są litery INRI, rysunek ukrzyżowanego Chrystusa oraz napis w języku dolnoniemieckim: „Boże przebacz Hansowi Billeke, rok 1542”. Po drugiej stronie: ”W 1542 roku Hans Billeke zamordował w końcu żelazną siekierą mordercę swojego siostrzeńca”. Średniowieczne prawo zobowiązywało zabójcę do własnoręcznego wykonania w ramach pokuty, kamiennego krzyża. Do dzisiaj na Pomorzu przetrwało niewiele takich zabytków, a ten stargardzki jest najwiekszym i najlepiej zachowanym. Stargard – Strachocin – Święte – Tychowo – Witkowo – Kluczewo – Stargard W środku owalnicy mały rynek. Trasa 7 - różowa Stargard – Witkowo – Krępcewo – Strzebielewo – Kurcewo –Strzyżno – Kluczewo – Stargard To duża wieś, wzmiankowana już w roku 1248 w dokumentach księcia Barnima I jako "Cremzow". Od II poł. XIII w. siedziba rodu von Wedlów. Wśród bagien nad brzegiem rzeki Iny(ok. 1 km) ruiny zamku; Zespół obronny (30X30m), otoczony palisadą z murowanym domem mieszkalnym, istniał tu już prawdopodobnie w 1310r. Należał do Wedlów - przewrotnych rycerzy i rabusiów. Stąd wyruszali na wojny (u boku brandenburczyków) a także na inne łupieżcze wyprawy do okolicznych miast i wsi oraz na wędrujących kupców. Wiosną 1338r. Barnim III - książę szczeciński, najechał na tą posiadłość aby ukarać nielojalnych rycerzy-lenników. W wyniku tej akcji w/w zespół obronny został zburzony i spalony. Prawdopodobnie po tym wydarzeniu powstał nowy, murowany zamek obronny, wspominany po 1338r. Książę Karol IV wymienia ten obiekt w r.1375 wśród 12 najsilniejszych zamków rodu Wedlów na wschód od Odry. Na początku XVI w., tj. ok. 1500r., zamek ten został opuszczony. W połowie XVI w. - już na terenie obecnej wsi, trzech reprezentantów tego samego rodu Wedlów, posiadło swe siedziby. Istniejący od XVIII do połowy XX w. pałac, był rezultatem kilkuetapowej budowy i przebudowy. Okres II wojny światowej przetrwał zarówno w/w pałac, jak i zabudowania folwarczne. Stopniowo jednak niszczały i ulegały rozbiórce (pałac rozebrano ostatecznie w r. 1974). Z zabudowy pałacowej zachowała się gotycka piwnica z kamienia. Istnieje także mocno przetrzebiony park przypałacowy. Zabytkowy kościół kamienno-ceglany z XV w., przebudowany w XVII i XVIII w. z bardzo bogatym wyposażeniem: a.manierystycznym (ołtarz boczny z 1607r., epitafium Leopolda v.Wedla z 1615r., empora organowa z pocz. XVI w.), b.barokowa (ambona z XVII/XVIII w., epitafium z 1741r., ołtarz główny, prospekt organowy i dekoracja malarska stropu z 1797r.) c.renesansowym (tryptyk i chrzcielnica). Wieża kościelna z 8 bocznym drewnianym hełmem. Przy wyjeździe ze wsi od strony zachodniej dwa okrągłe, murowane słupy bramne, zwieńczone stożkowatymi hełmami z 1860r. (przy wjeździe od strony wschodniej zachował się tylko jeden słup). Jest to niewielka wieś położona na lewym brzegu Małej Iny, oddalona około 7 km na południe od Stargardu. Kurcewo ma późnośredniowieczną metrykę, na co wskazują wzmianki w dokumentach z 1305 roku. Wieś umieszczona była także na mapie E. Lubinusa z 1618 roku. Jej zwykle bogata historia wynika z podziału na czterech właścicieli, którzy zarządzali lennem nadanym przez szczecińskich książąt lub nabytym w drodze zakupu. Po 1945 roku granice pomiędzy czterema folwarkami zostały zatarte. Zachowały się XIX-wieczny dwu kondycyjny dwór - jedyny obiekt rezydencjonalny z dawnych czterech posiadłości, oraz kilka zabytkowych budynków z kamiennego muru lub o konstrukcji szachulcowej (budynki nr 4, 9, 13, 19). Do obiektów chronionych należy zaliczyć cmentarz przykościelny, na którym do 1945 roku wznosił się filialny kościół murowany z kamienia polnego i cegły, wybudowany w 1833 roku przy drodze ze Stargardu do Strzebielewa. Była to świątynia salowa z wieżą przykrytą hełmem z latarnią. Po zniszczonym kościele pozostał szczątkowy mur okalający plac przykościelny. W północnej części wsi dawny cmentarz poewangelicki z początku XIX wieku. Na wprost widoczny jest opuszczony dworek z XIX wieku. Stara wieś typu ulicówka ,o metryce średniowiecznej, położona na zachodnim brzegu Małej Iny w odległości około 7 km na południe od Stargardu. Od początku XIV wieku do XX wieku wieś przechodziła w drodze sprzedaży przez ręce co najmniej sześciu właścicieli. W latach dwudziestych XX wieku liczyła 612 ha ziemi. Po 1945 roku przeszła w zarząd i użytkowanie państwowych gospodarstw rolnych. Pośrodku wsi, po wschodniej stronie drogi, wznosi się późnogotycki kościół zbudowany z kamieni polnych i cegły w XV wieku. Świątynia pw. M.. B. Częstochowskiej ma kształt prostokątnej sali, ze szczytem wschodnim dekorowanym ostrołukowymi blendami. Podczas przebudowy w XIX wieku także okna i portal południowy uzyskały ostrołukowe zwieńczenia. Cennym elementem wyposażenia kościoła jest ścienne tabernakulum znajdujące się po lewej stronie ołtarza, w którym wnętrze i drzwiczki wykonane są z drewna dębowego pomalowanego temperą na kolor niebieski. Na wewnętrznej stronie drzwiczek malowidło przedstawiające Chrystusa Boleściwego. Całość zamykana jest żelazną kratą. Na przykościelnym cmentarzu znajduje się kamienno-ceglana kaplica cmentarna, zbudowana na początku XX wieku przez rodzinę Bohm, która od 1863 do 1945 roku była ostatnim niemieckim właścicielem Strzyżna. Centralnym obiektem dawnego majątku jest neoklasycystyczny pałac z połowy XIX wieku oraz podwórze folwarczne z budynkami i parkiem krajobrazowym o powierzchni 3,1 ha, z tego samego okresu. TOWARZYSTWO TURYSTYKI ROWEROWEJ i REKREACJI Towarzystwo założone 24 czerwca 1997 roku. Powstało z inicjatywy byłych kolarzy wyczynowych Ziemi Stargardzkiej i miłośników amatorskiej jazdy na rowerach, którzy popularyzowali sport masowy, wypoczynek i rekreację związaną z jazdą na rowerach. Od samego początku liczni członkowie, całymi rodzinami uczestniczą w organizowanych imprezach takich jak festyny, biwaki, „ogniska”, rajdy. Wśród członków są kolarze-mastersi, którzy z powodzeniem reprezentują Towarzystwo w takich imprezach jak: liga szosowa, kryterium nocne, wyścigi przełajowe regionalne i ogólnopolskie, oraz w corocznych mistrzostwach świata i pucharze świata mastersów w Austrii (Gunsch Max, Janusz Lampart, Tadeusz Zagdański, Janusz Wysocki, Tadeusz Prasek, Tadeusz Sowa). W Towarzystwie są sędziowie (arbitrzy) kolarscy z uprawnieniami na cały kraj i zagranicę (sędzia międzynarodowy), są też instruktorzy kolarstwa na stanowiskach trenerów klubowych, mechanicy klubowi (w LKK Stargard), kierownicy z uprawnieniami do prowadzenia obozów wędrownych na trasach nizinnych i górskich. TTRiR nawiązuje kontakty z innymi towarzystwami działającymi w Zachodniopomorskiem np. „VOJAGEREM” z Choszczna, grupą „montebajków” ze Szczecina, „DUETEM” z Goleniowa i „CHRABĄSZCZAMI” z Nowogardu a także z młodzieżą szkół stargardzkich. W ramach statutowej działalności kulturalnej i wypoczynkowej mającej charakter sportowo - relaksowy organizują dla społeczności stargardzkiej imprezy rowerowe. TRASY ROWEROWE TTRiR Wybierane trasy to odcinki dróg polnych, leśnych, często ścieżki, z urozmaiconym krajobrazem, ciekawe widokowo i historycznie, dobierane tak, aby powrót nie odbywał się tą samą drogą. Co tydzień grupa jeździ w innym kierunku (często zależy to od kierunku wiatru) — punkty docelowe to np. Góra Lotnika w Puszczy Goleniowskiej, Ogród Dendrologiczny na skraju Gór Bukowych, Kozia Góra w Ińskim Parku Krajobrazowym, grobowce megalityczne na Ziemi Pyrzyckiej, ruiny „wilczego grodu Borków” w Strzmielach na Wysoczyźnie Łobeskiej. Przykładowa trasa rowerowa „dookoła jeziora Miedwie”: Stargard — Morzyczyn — Jęczydół — Bielkowo — Rekowo — Nieznań (można tutaj na Kołbacz — Dębinę) — Żelewo — Komorówko — Giżyn — Młyny — Turze — Ryszewo — Okunica — Grzędziec — rezerwat Brodogóry-wzgórze widokowe — Wierzbno — Koszewo — Koszewko — Wierzchląd — Skalin — Golczewo — Giżynek — Stargard (64 km). Trasa „objechanie Iny” na rowery „górskie”: Stargard, osiedle Kossaka — Grzędzice, — Grzędzice-Majątek — Cisewo — Wielichówek — Sowno — Strumiany — Łęsko, na zielony szlak wzdłuż Iny — Gora Lotnika (30,4 mnp) — Goleniów — Zabrodzie — Bolechowo — leśna droga, Bącznik — c.d. leśnej drogi, przez szosę, prosto leśną czarną drogą 6,6 km — przez autostradę (142), pod wiaduktem na leśną drogę — Poczernin — Rogowo — Lubowo — polna droga, Klępino — ul. Reymonta, Stargard (72 km). |
