Pl
Klejnot Pomorza
Atrakcje w Stargardzie
Szlaki PTTK
Inne szlaki miejskie
Atrakcje w powiecie
Trasy rowerowe
Trasy kajakowe
Aktywność
Die Route führt größtenteils die aus dem 18. und 19. Jahrhundert stammenden ca. 3 km langen Grünanlagen entlang. Sie verlaufen längs der mächtigen Wälle, Bastionen, Festungsgräben, Tore, Wehrtürme und Basteien, mit denen nur die Bauten in Krakau konkurrieren können. Von fern und nah können die emporstrebenden Kirchentürme (darunter der Turm der Johanniskirche - dritthöchster Turm in Pommern), die prachtvollsten Basteien im Lande und eines der zwei in Europa über dem Fluss stehenden Tore bewundert werden. Zum echten Genuss wird der Besuch in der Marienstiftskirche, der schönsten monumentalen gotischen Backsteinkirche in Polen.
Die Route „Stargard-Kleinod Pommerns” ist kreisförmig. Sie können also an jeder für Sie günstigen Stelle die Besichtigung beginnen. Sie sollten ca. 2 Stunden zur Verfügung haben. Wollen Sie auch die Museen besichtigen, den Aussichtspunkt besteigen und schließlich in einem der reizvollen Parks Rast machen, brauchen Sie entsprechend mehr Zeit.
Wir versichern Ihnen, dass es sich lohnt.
serce miasta średniowiecznego. Wytyczony w czasie lokacji Stargardu. Wokół najważniejsze budowle miasta oraz domy bogatych mieszczan. Do ubiegłego wieku - jarmarki.
najokazalszy, spośród średniowiecznych tego typu obiektów na Pomorzu. Początki ok. 1250 r., przebudowany w XIVw. Obecna, późnogotycka forma II poł. XVI w. Szczyty zdobione kunsztownym maswerkiem sieciowym. Wielki pożar w 1635 r. strawił wraz z ratuszem archiwum miejskie. Odbudowany. Ponowne zniszczenia w 1945 r. Kolejna odbudowa w latach 1957-61.
ok. 1720 r. w stylu barokowym. Siedziba straży stargardzkiego garnizonu. Brak pierwowzoru dla tego typu budowli na. Pomorzu. Obecnie siedziba Muzeum.
przy Rynku Staromiejskim. Nr 3 - XVII w. (Nowa Giełda?) odbudowana po pożarze w 1635 r., nr 4 - wybudowana w tym samym czasie (wcześniej teren cmentarza przykościelnego). Po zniszczeniach w 1945 r. - odbudowane w stylu barokowym. W kamienicy nr 4 siedziba Centrum Informacji Turystycznej, prowadzonego przez Towarzystwo Przyjaciół Stargardu..
najcenniejszy zabytek Pomorza Zachodniego i Środkowego, jednocześnie najpiękniejszy, gotycki, ceglany kościół w Polsce. Inspiracja dla twórców dziesiątków budowli w minimum trzech krajach. Początek budowy w 1292 r., obecna bryła w kształcie z XIV-XV w. Dwuwieżowa bazylika z wieńcem kaplic w obejściu chóru. Typ hanzeatyckiej katedry miejskiej, reprezentowany jedynie w największych miastach Pobrzeża Bałtyku. Koronkowe, ceramiczne zdobienia elewacji; oryginalny wystrój wież - tzw. blenda stargardzka, unikalna galeryjka tryforyjna w prezbiterium podnoszą dodatkowo klasę dzieła. Wnętrze, po licznych zniszczeniach obiektu uboższe: ołtarz z 1663 r., malowidła ścienne (XV-XVIII w.), epitafia, ołtarze, obramowania wejść do kaplic (XVIII w.), witraże (XIX-XX w.).
trzy najstarsze budynki datowane na XIV, XVI i XIX w. W XV w. szkoła, później: mieszkania duchownych i organistów, muzea, diakonat, biura parafii.
XV w., najprostsza ze stargardzkich baszt (forma cylindra), wys. 13 m, krenelaż.
podstawowy element umocnień Stargardu, jednego z najsilniej obwarowanych miast pomorskich.
Z pierwotnego pierścienia o długości 2260 m (obejmował on obszar równy dwóm poznańskim starówkom) zachowało się 1040 m. Mur o wys. do 8 m. Skuteczność obronną murów podnosiły: czatownie - półbaszty (45), baszty (9), bramy z przedbramiami (4), basteje (4) oraz oddzielone od nich fosą wewnętrzną i oblane zewnętrzną - wały z bastionami (usypane w XVI, a podwyższone w XVII w.)
Idąc Aleją Słowiczą grzbietem dawnego wału, zobaczyć można (na planie nieoznaczone): amfiteatr i neorenesansową willę (1926 r.), zasłużonej dla Stargardu młynarskiej rodziny Karowów. Obecnie siedziba Młodzieżowego Domu Kultury.
XV w., osiem kondygnacji, wys. 31 m. Obok baszty Morze Czerwone, należy do najokazalszych baszt w Polsce. W perspektywie ul. Sukienniczej - piękna panorama fortyfikacji miejskich (niewiele takich w Polsce).
pocz. XVI w. Wysunięty przed lico muru element fortyfikacji, dostosowany do rozwoju broni palnej. W XIX w. - funkcje mieszkalne, obecnie oddział Muzeum.
XIII - XV w., jedna z najpiękniejszych na Pomorzu, w formie zbliżona do nieistniejącej bramy Świętojańskiej. Przed nią, trakt ze Skalina zbiegał się z gościńcem pyrzyckim (zwanym do XIX w. Polską Drogą).
powstał w latach 1874 - 77. Neogotycka salowa budowla, z emporami we wnętrzu, wysmukła wieża o wys. ponad 50 m. Czwarta świątynia w tym miejscu.
I/II ćw. XVI w. Siedziba zamożnego kupca. Bogato zdobiony kamienno -ceglany szczyt. Obiekt odbudowany po zniszczeniach z 1945 r. Siedziba Miejskiej Biblioteki Publicznej.
najokazalsza baszta miejska w Polsce o wys. 34 m. Siedem kondygnacji, trzy galerie obronne. Przejście pod basztą przebito w 1869 r. Nazwa od czerwonego (rudy darniowe) koloru bagna przed basztą lub wg legendy - od morza krwi tu przelanej.
neogotycka z 1896 - 97 r. Wysokość 65 m, bogato zdobiona elewacja. Rzadki, tej klasy, zabytek techniki XIX w.
z lat 1890-91. Neogotycki, na planie krzyża greckiego (wieża wys. 33 m). Jedna z pięciu stargardzkich świątyń, powstałych w tym okresie. Pierwotnie pw. Chrystusa, służył gminie reformowanej. W 1953 r. zamieniony na cerkiew.
stan obecny z XIX w. Znajduje się w okolicy nieistniejącego przedbramia bramy Świętojańskiej. W pobliżu tunelu znajduje się największy stargardzki bastion, zwany “Rondlem”, który oprócz swych podstawowych, obronnych funkcji, służył ludwisarzom w XVI - XVII w., jako miejsce do wytapiania dzwonów
Pomnik umiejscowiony jest na Skwerze Ojca Świętego Jana Pawła II, pomiędzy ulicą Czarneckiego, Placem Wolności i ulicą świętego Jana Chrzciciela. Pomnik wykonano z brązu; mierzy sześć metrów wysokości, postać Jana Pawła II ma trzy metry wysokości. Projekt pomnika wykonał profesor ASP w Krakowie - Aleksander Śliwa. Odsłonięto go 2 kwietnia 2006 roku, a ufundowany został ze środków pochodzących ze zbiórek publicznych mieszkańców miasta.
Neogotycja budowla wzniesiona na przełomie XIX i XX w. dla potrzeb urzędów powiatowych - miasta Stargardu i ziemskiego powiatu szadzkiego z siedzibą w Stargardzie. Wykonany jest z czerwonej cegły i kostki granitowej. Całość przykryta jest wysokim dwuspadowym dachem. W budynku urzęduje Prezydent Miasta Stargard. Urząd mieści się przy ul. Hetmana Stefana Czarnieckiego 17.
- pojoannicki, trójnawowy, halowy, w stylu późnego gotyku. Początek budowy XIII w. Obecny kształt z XV w. Wieża zdobiona tzw. blendą stargardzką. Podniesienie hełmu wieży do wys. 99 m w latach 1892 - 1893. W obejściu chóru unikalne na Pomorzu, kryształowe sklepienia kaplic.
z poł. XV w., unikat w skali europejskiej. W średniowieczu straże opuszczały na noc bronę do koryta rzeki. Zabezpieczała ona przed intruzami port stargardzki, znajdujący się wewnątrz obwarowań (wyjątek na znacznym obszarze). Na wieżach motyw tzw. blendy stargardzkie (pierwowzór w kościele Mariackim). Obecnie Brama Młyńska jest siedzibą Stargardzkiego Stowarzyszenia Miłośników Sztuk Plastycznych “Brama”. Wchodzimy na teren wyspy. Tu miał swe początki stargardzki organizm miejski.
- XVI w. W XVIII w. pełnił funkcję królewskiego magazynu solnego, później znów spichrza. Odbudowany - jedyny z czterech istniejących do 1945 r.
z I poł. XV w. Wysokość 30 m. Wewnątrz sześć kondygnacji wraz z lochem więziennym. Wejście do baszty na wysokości biegnącego tu dawniej, drewnianego ganku - hurdycji. Nazwa od koloru stożka, lub - jak chce legenda - od broniących jej białogłów. Za basztą w kierunku Iny - obszar zburzonej w 1295 r. siedziby kasztelana. Teren ten później jeszcze podwyższono, wzmacniając obwarowania o kolejny bastion artyleryjski.
z I poł. XV w. Szczyty i sygnaturka renesansowe (XVI i XVII w.). Na ścianie południowej - wykusz latrynowy. Przed rozbiórką w 1780 r. - przedbramie, wzmocnione barbakanem po drugiej stronie Iny.
1500 r. Był miejscem produkcji, napraw i składowania broni. Później do 1875 r. - więzieniem kryminalnym a od pocz. XX w. - w ruinie. Odbudowa w 1974 r. Siedziba archiwum.
z II ćw. XV w. Odbudowana w latach 1957 - 59 r. Obecnie siedziba Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia. Wyjątkowo bogate zdobienia szczytu tzw. blendą stargardzką. Jedna z najświetniejszych, późnogotyckich tego typu budowli w Polsce.
Oryginalny w formie budynek z 1876 r. Jeden z nielicznych obiektów Starego Miasta, który przetrwał zniszczenia 1945 r.
Przekroczywszy most na Inie, opuszczamy wyspę. W odległości ok. 1 km, przy ul. Gdańskiej (poza Szlakiem) zobaczyć można największy - wys. 2,76 m - krzyż pokutny w Polsce z 1542 r. Wykuł go z wapienia gotlandzkiego Wawrzyniec Mader w akcie pokuty za zamordowanie Hansa Billekego.